Żelazna zasada - kiedy z pieskiem nie do końca wszystko jest tak, jak być powinno. Jeżeli widzimy, że z naszym czworonogiem coś jest nie tak, to od razu udajemy się do weterynarza, a nie szukajmy rozwiązania w Internecie czy, co gorsza, nie ignorujmy problemu.

Pamiętajmy, że podstawą zdrowia naszego psa jest odpowiednia z naturą psa dieta. Możesz sam komponować posiłki, a z pomocą przyjdzie Ci wiedza zawarta w książkach Izabeli Sekuły - W zgodzie z naturą, które możesz zakupić w naszym sklepie - TUTAJ

Co się najczęściej proponuje jako dobre jedzenie dla psa? Karma! Dlaczego? Bo jest zbilansowana. Oznacza to, że posiada w swoim składzie wszystko, co nasz pies potrzebuje, żeby się doskonale rozwijać a następnie żyć w zdrowiu i pełen energii. Ostatnio również panuje moda na BARF, z czego osobiście bardzo się cieszę, bo jestem jego zwolenniczką. Niestety nasza Prinsi nauczyła mnie pokory w tej kwestii.

Pies nie ma jeść tego, co zgadza się z naszą ideologią, ale ma jeść to, co mu służy i to, co sprawia, że jest zdrowy i właśnie - pełen energii. Jeżeli pies odmawia zjedzenia czegokolwiek kilka razy z rzędu i Wimy, że tego jedzenia za żadne skarby nie ruszy, to go nie głodzimy. Jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że psu to jedzenie zwyczajnie nie służy. A może istnieje również prawdopodobieństwo, że czuje po nim pewien dyskomfort?

Chyba każdy właściciel psa uwielbia spacery w lesie. Szczególnie teraz kiedy robi się coraz cieplej (a i epidemiczna aura temu sprzyja), każdy tylko przebiera nogami i łapami, aby na ten spacer się wybrać. I pogoda dopisuje, Wasze humory, nawet inni ludzie w lasach tak nie przeszkadzają, kiedy w końcu możesz nabrać świeże powietrze w płuca, poczuć ten jeden jedyny w swoim rodzaju zapach - zapach lasu, ściółki... Kto tego nie zna? Tę piękną scenerię można jeszcze uzupełnić szczęśliwym, uśmiechniętym psim jęzorem oczywiście odkrytym w całej swojej okazałości z resztkami ziemi, patyczków i listków na nim - na pewno każdy to zna!

Niestety po powrocie z leśnego spaceru, kiedy głaszczesz swojego psa coś wyczuwasz na jego skórze i doskonale wiesz już co to jest. 

KLESZCZ

Dzisiaj z kolei parę słów ode mnie na temat rekonwalescencji suczki po sterylizacji. Pewnie część z Was się zastanawia, dlaczego akurat taki temat i, że może najpierw warto byłoby wspomnieć o samej sterylizacji. 

Być może i tak, natomiast temat sterylizacji jest tematem dość ciężkim. Raz, nie czuję się na siłach by przedstawić powody za i przeciw. Dwa, najlepiej zwyczajnie porozmawiać z weterynarzem, który prowadzi naszego pieska. On doskonale będzie wiedział co i jak. Tak właśnie było i w naszym przypadku - czytanie internetowych artykułów nie wychodziło mi zbyt dobrze, bo więcej argumentów było na nie niż na tak, ale po czasie mogę jedynie stwierdzić, że pies nie przytył, nie zmienił siebie ani nastawienia do świata. Generalnie - absolutnie nic się nie zmieniło. Od zabiegu w tym momencie minęło około dwóch miesięcy, blizny nie widać ani trochę, a Prinsi już zapomniała, że przez to przechodziła.

Dzisiaj temat powracający jak bumerang! A co takiego? Nic innego jak najzwyklejsze w świecie szczenięce szczanie. Brzmi okrutnie? Wulgarnie? A co każdemu się ciśnie na usta jak widzi swojego małego szczylka szczęśliwie załatwiającego się na łóżku / kanapie / panelach / dywanie? No właśnie. Na wstępie zaznaczam, że to, co pisze dotyczy zdrowego szczeniaka. Nie mówię tutaj o patologicznych sytuacjach czy przypadkach. Dla przypomnienia - zdrowy szczeniak, żeby nie było wątpliwości.

Prince ze swoją ulubioną piłeczką - zawsze gotowa do zabawy

O tym, jak uczymy Prinsi komend wspominaliśmy nie raz i nie dwa. Niestety, niewydolność trzustki nam w tym nie pomogą, a wręcz przeciwnie, chociaż i tutaj mam pewien pomysł, ale napiszę jak już nam to wyjdzie.  Nieziemsko ogromnym plusem jest to, że dla Prinsi świetną motywacją jest kontakt z nami i zabawki - od samego początku głównie na tym opieraliśmy naukę czegokolwiek - od nauki czystości, przez "siad" do "obrót". Prinsulka jest pieskiem zadaniowym, więc dla niej samo wykonywanie zadania już jest ogromną motywacją. Dlatego dobrze jest pamiętać, że kiedy psiak ma co robić, wykonuje jakiekolwiek zadania, czuje się potrzebny i spełniony. Myślę, że to się tyczy każdego psa, niezależnie jakiej rasy. Zresztą rasa jest najmniejszym czynnikiem regulującym różnice między psami. Pies najpierw jest psem, a dopiero później jest owczarkiem, kundelkiem itd.

Jak już wspomnieliśmy w naszych socjalach jakiś czas temu, zmieniliśmy dietę naszej Prinsi. Dotychczas karmiliśmy ją karmą suchą, mokrą i dawaliśmy surowe mięso. Po czasie jednak stwierdziliśmy, że to zbyt duży mix, żeby jej żołądek (i jak się okazało trzustka!) mógł temu podołać bez absolutnie żadnych konsekwencji. Kończyło się to niestety luźnymi, dość sporymi kupami i baaaardzo śmierdzącymi bąkami. I to właściwie była jedna z lepszych decyzji, jakie mogliśmy zrobić, ponieważ te problemy po kilku dniach na BARFie się skończyły. Odstawiliśmy całą gotową karmę - właściwie z dnia na dzień, a Prinsulka zaczęła dostawać świeżutkie i surowe mięso dwa lub trzy razy dziennie.

Jakie są podstawowe potrzeby psa? Czy rzeczywiście znamy jego potrzeby i jaki to ma wpływ w przypadku ich niezaspokojenia? 

Poza podstawowymi potrzebami psa takim jak: jedzenie, bezpieczeństwo, towarzystwo, zabawa i odpoczynek są jeszcze takie potrzeby jak te wynikające z łańcucha łowieckiego. Czym zatem jest łańcuch łowiecki i jak to się ma do wychowania psa? Zapraszam do czytania

Właśnie jestem świeżo po lekturze książki „Drugi koniec smyczy” autorstwa Patrici McConnel. W telegraficznym skrócie - ponad 300 stron opowiadania o psich zachowaniach, pełnych anegdot z życie wziętych, popartych fachowymi komentarzami. Dla osób, które interesują się tym, co dzieje się w głowach naszych psów, lektura jak najbardziej obowiązkowa.

W Internecie nie spotkałam się z wieloma opisami tej książki. Gdzieniegdzie tylko, że warto ją przeczytać. A że jestem człowiekiem, wzrokowcem na dodatek, to patrząc na okładkę kręciłam nosem, że nie może być jakaś świetnie fajna. O jak się myliłam! Czysta merytoryka! Szczególnie właśnie dla ludzi, którzy chcą wiedzieć jak pies myśli, jak z psem się dogadać i jak zachowywać się w stosunku do psa, żeby się dogadać. Dla mnie kiedyś absolutną abstrakcją był fakt, że pies i człowiek mogą się dogadać. Osobiście z żadnym ze zwierząt nie miałam tak genialnej interakcji, jak właśnie z psami. I pomyśleć, że mój mąż zaproponował rybki, kiedy męczyłam chłopa o psa albo kota…

Jak się okazało - grupy tematyczne na FB są studnią bez dna tematów do pisania postów oraz nagrywania filmów - dzięki temu jestem pewna, że tematy te się nie skończą chyba już nigdy. Bo tak naprawdę - nie oszukujmy się. Dzieci rodzimy od zarania dziejów, a cały czas są problemy w związku z ich wychowaniem, żywieniem itp. Podobnie jak z tematami typu: „jak kupić / sprzedać samochód?”, „jak szybko schudnąć?” i „co zrobić, żeby jeść i nie tyć?”. Dla mnie fenomenalne to jest dlatego, że to oznacza, że te problemy będą nas dotykać jeszcze przez X lat. Podobnie sprawa ma się z psami. Co dzisiaj na tapecie? Patyki, gryzaki i zabawki dla psów, czyli czające się wszędzie niebezpieczeństwo. 

Przyjmowanie szczeniaka do domu – czy to ze schroniska, czy z hodowli jest wielkim dniem chyba w każdym domu. Warto jednak na ten dzień się odpowiednio przygotować, aby ten czas dla nas jak i dla psiaka był jak najbardziej udany. W tym poście jednak chcielibyśmy opowiedzieć o tym, kiedy zacząć pracę szkoleniową z psem, od czego zacząć i jak kontynuować.

Cały czas przewijają się tematy mówiące o tym, dlaczego warto mieć psa i jakie życie z psem jest cudowne. Jest, oczywiście i zgodzi się z tym każdy, kto psy kocha. Natomiast, są również minusy posiadania psa - i to w brew pozorom wcale niemałe. Oczywiście, każdy odbiera to inaczej. Tak naprawdę taka checklista sprawdzi się każdemu, kto zastanawia się na kupnem bądź adopcją psa. Jak już wspominałam taką decyzję musimy podjąć turbo-świadomie. Pies to żywe stworzenie, które czuje i żyje podobnie jak my.

Stąd właśnie przedstawiam 7 powodów, dla których nie warto mieć psa. Jeśli ktoś z Was zastanawia się, czy go mieć - przedstawiam, krótką listę powodów, dla których moglibyśmy w zwątpić.

Dzisiaj temat, którego w zasadzie nie miałam poruszać, ale zostałam zainspirowana (a jakże!) przez jedną z psio-tematycznych grup na Facebooku. Zobaczyłam tam kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt postów z zapytaniem i wręcz błaganiem o pomoc odnośnie psich podgryzaczy. Rodzaj rad, które rzuciły mi się w oczy, wręcz wołały o pomstę do nieba. Nie chodzi mi tutaj o gryzącego, agresywnego psa, czy takiego, który broni się gryząc, a o standardowe, szczenięce podgryzanie. A związku z tym, że jestem szczęśliwą posiadaczką owczarka niemieckiego – mogę z całą pewnością na ten temat się wypowiedzieć.

Myślę, że tym wpisem zacznę kilkupostowy cykl wpisów o szczeniakach, a dokładniej o szczeniaku w domu. Dlatego też chciałabym zaznaczyć, że wszystkie nasze doświadczenia są oparte na Prinsi, czyli naszym siedmiomiesięcznym owczarku niemieckim. Niestety nie wiem, jak to wygląda z perspektywy adopcji psa z fundacji bądź schroniska. Prinsi mamy z hodowli, z Zielonej Góry. Zresztą, zanim zdecydowaliśmy się nie tylko na hodowlę, a w ogóle na psa, musiało minąć trochę czasu.

Wszyscy mamy piękne Instagramy, z naszymi pięknymi psami - jakiejkolwiek rasy by nie był, czy mały czy tez duży, to tak - każdy piesek jest piękny. Nic w tym złego, ze chcemy się tym pochwalić ze wszystkimi.

Ale są też te gorsze chwile, prawda? Kiedy z pieskiem nie do końca wszystko jest tak, jak być powinno...

Nie ukrywam, że temat klatki kennelowej dość długo w naszym domu był omijany - bo jak klatka dla psa… bo to przecież męczenie psa… no jak to tak? Tak, ten temat był dla nas dość ciężki. Nie tylko dlatego, że nie potrafiliśmy zrozumieć jak ktoś może psa trzymać w klatce, ale również dlatego, że nasza psinka wszędzie chodzi za nami. Prinsi to bardzo towarzyski pies - generalna zasada - gdzie stado -> tam Prinsi. Nawet teraz, w momencie pisania tego postu - Prinsi leży ze mną na kanapie.